Vrijdagmorgen… en eindelijk perfect “kampweer” op de dag dat we moeten vertrekken. Er waren er een paar die compleet gewassen, gekleed, gepakt en gezakt al aan de deur van hun kamer vertrekkensklaar stonden nog voor hun kamermeisje er was.  Anderen hielden zich trouw aan hun hardnekkig ochtendhumeur of aan het tempo en/of de gewoontes van thuis:  “ik douch altijd ’s morgens” is dan ook altijd.  Gelukkig kennen de leerkrachten ons een beetje.

Na het ontbijt trokken we een laatste keer richting slaapkamer voor de ALLERZWAARSTE proef: hoe krijgen we dat in godsnaam weer in die valies? Een propvolle linnenzak pakt minder plat in dan de door mama mooi gestreken stapeltjes. De juffen en de meesters hielpen stevig maar dan nog stonden er plots nog een paar schoenen beneden of lagen er anonieme sokken onder een bed.

Enfin, tegen tienen stonden er toch een stapel valiezen en zakken-met-plakband-of-touw beneden. Wat een gehobbel en gesleur over de trappen maar zo mooi om zien hoe we elkaar hielpen. Dààr dienen bosklassen toch ook voor hé?

We werden door de familie Frutsel bedankt voor onze driedaagse hulp. Ze waren plots wereldberoemd met hun brandstofmachine en kregen aanbiedingen van “all over the world”. Nonkel Duts werd zelfs werknemer, zij het voorzichtig als stagiair en met een dagcontract… Wij mochten voor een laatste keer zijn vliegtuigticket in natura betalen: mét pleinspelen als daar zijn: puzzelen met hout, leerkrachten van zomersproeten voorzien, bizarre voorwerpen raden, door rioolbuizen kruipen, abstracte kunst maken en bosskiën.

Onze koks hadden inmiddels al wat vuilere schortjes maar ze serveerden even enthousiast een heerlijke spaghetti.  Toch ook nog trouw aan de laatste afwas, de eetzaal vegen, de stoelen en tafels weer in oorspronkelijke staat terugzetten en de vrachtwagen volladen met materiaal.

Wat kregen we een verrassende apotheose: gelukkig niet lastig in de namiddaghitte maar bijzonder interessant.  Een uilenmeneer en zijn madam die ons zowat alles over uilen leerden. Ze hadden prachtexemplaren bij uit andere werelddelen en de meneer kon bijzonder boeiend vertellen en beantwoordde nadien onze vragen.

Tussen het opblinken van hun fornuis door brachten de koks ons nog een ijsje en toen was het toch écht een beetje wachten op thuis…

Dank aan alle leerlingen  voor deze 4 prachtige dagen!

En dank juf Martine voor de mooie verslagen van deze bosklassen.