Dag 1: Angsthaas Actieheld

De voorbije dagen waren al wat anders dan anders geweest: de tuinfeest-tent was nog niet opgerold of of er werd alweer met véél, groot, kleurrijk en speciaal materiaal gesleurd. Maandagmorgen dan nog een berg valiezen aan het atelier dus de trouwe camionchauffeur van het Bijenhof moest van aanpakken weten, gelukkig ferm geholpen door onze sterkste OV2’s.

Maandagmiddag maakten we ook kennis met game-verslaafde Admar en zijn vrolijke vriendinnetje Lieke.

In volle game (level 10?) viel zijn Nintendo uit en wat we dan zagen was echt niet normaal: zo’n woede!

En wie was er bij die panne uit het spel gevallen en echt geworden? Ralph, een beer van een (lompe) vent.  Fix it Felix zag er weliswaar zeer competent uit maar slaagde er niet in de electronische boel te herstellen.  Dan maar onze hulp gevraagd nietwaar: of wij niet bereid waren de volgende dagen in game-sfeer samen te werken om 2 doelstellingen te bereiken ( de doorlichting zal tevreden zijn..):

-         *  Admar van zijn verslaving afhelpen samen met zijn gezonde Lieke

-        *   Ralph en Felix de echte wereld laten zien vooraleer ze weer in virtualiteit verdwijnen

Met groot enthousiasme namen we de uitdaging aan want van gamen weten we misschien wel meer dan sommige leerkrachten.

Vanmorgen waren er meer ouders dan andere dagen én de achterblijvers die ons met reuzenzakdoeken uitzwaaiden, al dan niet nat van de geveinsde tranen.  Onze 2 bussen bolden gezwind richting Gent, slechts eventjes door een file’tje opgehouden.  De galante buschauffeur manoevreerde achterwaarts het bos in en ’t leek wel een attractie op de Meifoor: we werden behoorlijk door elkaar geschud.  Er lag een prachtig kasteel tussen het groen maar de voorwacht op de gocar wist onmiddellijk te melden dat wij “slechts” in het koetshuis mochten.  We grepen onze valiezen bij de oren en sleurden ze naar onze met foto’s-gevisualiseerde kamer. Wie de trap op moest, kreeg spontaan hulp: zalig toch hoe groepssfeer werkt. Dan: identiteitskaarten, medicatie, slopen, pyjama’s, knuffelbeesten, lieve thuiskaartjes eruit gevist en met man en macht geprobeerd om die hoeslakens rond die ambetante matrassen te wurmen.

De bosgoden zorgden voor prachtig weer, dus: buiten verkennen lonkte wel: stripverhalen, kleurprenten, een beautysalon, grote volksspelen en dito kruipbuizen, een voetbal- én een basketveld: voor de stoersten én voor de stillere types, voor elk wat wils dus en … ook goed voor de diversiteit onder de leerkrachten. Hert bosklaslied van Hazes junior was ongelooflijk: iedereen deed mee, zowel qua zingen als qua gebaren: LEEF zongen we en zo voelde het ook.

Meester Guido en zijn schone helpsters moeten ’s nachts boskippen hebben geslacht en gepluimd en gekuist want ze waren al tot gyros verwerkt én voorafgegaan door heerlijke tomatensoep met ontelbare balletjes.  Voeg daar dan de frietjes bij en je hoorde er geen eentje klagen.  En ja, onherroepelijk volgt daarna de afwas: juf Dina las de namen voor, juf Griet zei dat weglopers of wc zitters niet zouden fuiven en meester Guido coördineerde want een kok houdt van orde in zijn keuken. De klus was gauw geklaard want we wilden gretig aan de namiddagactiviteit beginnen: Ralph daagde in al zijn lompheid weer op en wij zouden hem wel eens manieren leren. Alweer tot tevredenheid van de inspectie (?) ging het om attitudes als daar zijn: elkaar blind vertrouwen, schoenen opruimen, luisteren, een goede houding aannemen, beleefd groeten, gezonde frisdrank pimpen, handen wassen… ongelooflijk wat die gast allemaal niet kon of niet wist. 

Een gezond vieruurtje was onze beloning en toen vlogen we er estafettegewijs weer in: ballondansen, druiflepelen, handenlopen, nic-nac eten en zandplakken.

Een pop-up kleerwinkel aan het einde van ’t spel en iedereen kreeg zijn “sputterende spel” T-shirt na verdienstelijke inspanningen. Daarmee (her)kenden we onze groep én onze leiders die zich ook in een minder flatterende kleur of maat hulden.

Nog even chillen in de (nog) warme avondzon en alvast benieuwd naar ons avondmaal: meester Guido had een braadpan ter grootte van een karrenwiel rijkelijk met boerenomelet gevuld en teder omgeroerd, zijn vrouwelijke hulpkoks deelden er wit en bruin brood bij uit en wij mochten weer heerlijk tafelen: de minder stress-bestendigen met één-één begeleiding buiten en de anderen redelijk zelfstandig binnen.  Hier en daar zag er eentje toch wat rozig uit ondanks het gul gesmeer met zonnecrème factor 100.. of was het wat vermoeidheid?  Wiens oogleden wat halfstok hingen, mocht gaan slapen, anderen kozen voor de bonte avond.  Uit het leven gegrepen: een moeder ergerde zich bont en blauw aan haar eeuwig gamende kinderen en smeekte ons échte spellen te spelen in plaats van virtuele, dus we pacmanden, tetristen, veegden mijnen, snaketen ,whackamoolden, duck huntten, nintendoden, flight simuleerden en mario carten, u wellicht welbekend… 

 De meisjes wonnen nipt, de jongens reageerden met wat sturing van de leerkrachten vrij sportief en toen was het duidelijk bedtijd:  toiletbezoek, tanden poetsen en pyjama en slaapzak in.  Een prachtig zonnige dag was het, tot morgen waar we, volgens fysieke mogelijkheden, 4 keuzes hebben, waarvan de wandeltocht van meester Bernard intussen legendarisch is.