Bosklassen OV1 Ralph en het sputterende spel

Dag 1: Angsthaas Actieheld

De voorbije dagen waren al wat anders dan anders geweest: de tuinfeest-tent was nog niet opgerold of of er werd alweer met véél, groot, kleurrijk en speciaal materiaal gesleurd. Maandagmorgen dan nog een berg valiezen aan het atelier dus de trouwe camionchauffeur van het Bijenhof moest van aanpakken weten, gelukkig ferm geholpen door onze sterkste OV2’s.

Maandagmiddag maakten we ook kennis met game-verslaafde Admar en zijn vrolijke vriendinnetje Lieke.

In volle game (level 10?) viel zijn Nintendo uit en wat we dan zagen was echt niet normaal: zo’n woede!

En wie was er bij die panne uit het spel gevallen en echt geworden? Ralph, een beer van een (lompe) vent.  Fix it Felix zag er weliswaar zeer competent uit maar slaagde er niet in de electronische boel te herstellen.  Dan maar onze hulp gevraagd nietwaar: of wij niet bereid waren de volgende dagen in game-sfeer samen te werken om 2 doelstellingen te bereiken ( de doorlichting zal tevreden zijn..):

-         *  Admar van zijn verslaving afhelpen samen met zijn gezonde Lieke

-        *   Ralph en Felix de echte wereld laten zien vooraleer ze weer in virtualiteit verdwijnen

Met groot enthousiasme namen we de uitdaging aan want van gamen weten we misschien wel meer dan sommige leerkrachten.

Vanmorgen waren er meer ouders dan andere dagen én de achterblijvers die ons met reuzenzakdoeken uitzwaaiden, al dan niet nat van de geveinsde tranen.  Onze 2 bussen bolden gezwind richting Gent, slechts eventjes door een file’tje opgehouden.  De galante buschauffeur manoevreerde achterwaarts het bos in en ’t leek wel een attractie op de Meifoor: we werden behoorlijk door elkaar geschud.  Er lag een prachtig kasteel tussen het groen maar de voorwacht op de gocar wist onmiddellijk te melden dat wij “slechts” in het koetshuis mochten.  We grepen onze valiezen bij de oren en sleurden ze naar onze met foto’s-gevisualiseerde kamer. Wie de trap op moest, kreeg spontaan hulp: zalig toch hoe groepssfeer werkt. Dan: identiteitskaarten, medicatie, slopen, pyjama’s, knuffelbeesten, lieve thuiskaartjes eruit gevist en met man en macht geprobeerd om die hoeslakens rond die ambetante matrassen te wurmen.

De bosgoden zorgden voor prachtig weer, dus: buiten verkennen lonkte wel: stripverhalen, kleurprenten, een beautysalon, grote volksspelen en dito kruipbuizen, een voetbal- én een basketveld: voor de stoersten én voor de stillere types, voor elk wat wils dus en … ook goed voor de diversiteit onder de leerkrachten. Hert bosklaslied van Hazes junior was ongelooflijk: iedereen deed mee, zowel qua zingen als qua gebaren: LEEF zongen we en zo voelde het ook.

Meester Guido en zijn schone helpsters moeten ’s nachts boskippen hebben geslacht en gepluimd en gekuist want ze waren al tot gyros verwerkt én voorafgegaan door heerlijke tomatensoep met ontelbare balletjes.  Voeg daar dan de frietjes bij en je hoorde er geen eentje klagen.  En ja, onherroepelijk volgt daarna de afwas: juf Dina las de namen voor, juf Griet zei dat weglopers of wc zitters niet zouden fuiven en meester Guido coördineerde want een kok houdt van orde in zijn keuken. De klus was gauw geklaard want we wilden gretig aan de namiddagactiviteit beginnen: Ralph daagde in al zijn lompheid weer op en wij zouden hem wel eens manieren leren. Alweer tot tevredenheid van de inspectie (?) ging het om attitudes als daar zijn: elkaar blind vertrouwen, schoenen opruimen, luisteren, een goede houding aannemen, beleefd groeten, gezonde frisdrank pimpen, handen wassen… ongelooflijk wat die gast allemaal niet kon of niet wist. 

Een gezond vieruurtje was onze beloning en toen vlogen we er estafettegewijs weer in: ballondansen, druiflepelen, handenlopen, nic-nac eten en zandplakken.

Een pop-up kleerwinkel aan het einde van ’t spel en iedereen kreeg zijn “sputterende spel” T-shirt na verdienstelijke inspanningen. Daarmee (her)kenden we onze groep én onze leiders die zich ook in een minder flatterende kleur of maat hulden.

Nog even chillen in de (nog) warme avondzon en alvast benieuwd naar ons avondmaal: meester Guido had een braadpan ter grootte van een karrenwiel rijkelijk met boerenomelet gevuld en teder omgeroerd, zijn vrouwelijke hulpkoks deelden er wit en bruin brood bij uit en wij mochten weer heerlijk tafelen: de minder stress-bestendigen met één-één begeleiding buiten en de anderen redelijk zelfstandig binnen.  Hier en daar zag er eentje toch wat rozig uit ondanks het gul gesmeer met zonnecrème factor 100.. of was het wat vermoeidheid?  Wiens oogleden wat halfstok hingen, mocht gaan slapen, anderen kozen voor de bonte avond.  Uit het leven gegrepen: een moeder ergerde zich bont en blauw aan haar eeuwig gamende kinderen en smeekte ons échte spellen te spelen in plaats van virtuele, dus we pacmanden, tetristen, veegden mijnen, snaketen ,whackamoolden, duck huntten, nintendoden, flight simuleerden en mario carten, u wellicht welbekend… 

 De meisjes wonnen nipt, de jongens reageerden met wat sturing van de leerkrachten vrij sportief en toen was het duidelijk bedtijd:  toiletbezoek, tanden poetsen en pyjama en slaapzak in.  Een prachtig zonnige dag was het, tot morgen waar we, volgens fysieke mogelijkheden, 4 keuzes hebben, waarvan de wandeltocht van meester Bernard intussen legendarisch is.


Dag 2: Dagtochten

Vorige kampnachten verliepen vaak wat slapelozer dan we durfden melden maar dit keer moeten we echt niets verbloemen: er werd geslapen, wat gesnurkt en wat gezweet tot een van de juffen op het lumineus idee kwam de ramen te openen om aldus de temperatuur én de lichaamsgeuren wat op peil te brengen.

En vanmorgen… het eerste ontwaken… Ochtendmensen en vooral langslapers vielen door de mand: terwijl de enen al fris en monter aan het dauwtrappen waren, moesten anderen hun washand nog zoeken. De kamerbegeleiders waren evenwel waakzaam en we konden samen ontbijten. Meester Bernard was als Super Mario opgestaan en trommelde zijn bende sportieve stappers bijeen om hun middagbroodje klaar te maken en hun rugzak vol te stouwen met materiaal voor fysieke én denkopdrachten voor onderweg, alles in het thema van ons bekende games wat het toch wat draaglijker maakte… Zijn tocht is altijd wat op de tanden bijten maar dat weten we intussen.. De sneukelaars laadden hun karretje vol origineel lekkers, ze zouden hun pizzadeeg rond een stok wikkelen, op een mini BBQ bakken en daarmee een Bulgaars broodje uitvinden. De speelse stappers vertrokken met een lading spellen en een ferme fotozoektocht en de genieters bleven op ons prachtige domein.  Ze verwenden zichzelf met een heerlijke receptie… hapjes én champagne. Wegens felle zuidzon verhuisden ze noordwaarts om in de schaduw van (eeuwen?)oude paardenkastanjes van een voet-hand of hoofdmassage te genieten.

Zo tegen-te-vieren de douche in zodat het thuiskomende geweld de hokjes vrij had: en nodig dat dat was.  De zoete zeepgeur moest het echter afleggen tegen het kruidige aroma van meester Guido’s ribben. Er zijn véél hoogtepunten op bosklas maar dit is er toch zéker een van, mede omdat  de leerkrachten alle tafels en stoelen buiten hadden gesleurd zodat het een echte BBQ was met rook en warmte en provençaalse geuren.  In de avondzon, met een voorzichtig ¾ maantje eerst zalm met een heerlijk sausje, worst en ribbetjes en wel 10 soorten gezonde groenigheid. 

Meneer Chlarie was intussen ook gearriveerd en werd onder de stoere verhalen bedolven, hij wist niet naar wie eerst luisteren… Maar naast alle gezelligheid zag het alziend oog van de begeleiding toch duidelijke sporen van vermoeidheid aan de lange tafel… Er werd dus weinig tegengeprutteld toen we poets- en bedwaarts werden geleid.

Slaapwel en tot morgen


Dag 3: Bitcoins verzamelen

Alweer gewekt door vrolijk bosgefluit en/of het goedemorgen van de kamerbegeleiders. Een kattenwasje volstond want beneden lonkte een ontbijt-BUFFET als in een driesterrenhotel: ongelooflijk: 3 tafels vol heerlijkheden: verse fruitsla met platte kaas, ter plaatse gebakken en geklutst spek en ei, manden vol krokante en zachte broodjes, cornflakes, kaas en hesp en zoetigheid die we niet allemaal zullen vernoemen… We hadden handen tekort om het naar onze plaats te dragen waar we dan nog tussen koffie, chocomelk, fruittsap of melk mochten kiezen.

Even vermelden dat we een pracht-extra verpleegster meehadden en dat ze behoorlijk wat pillekes- pleister-, ontsmet-, zalf- en ons onbekend lap- en tapwerk opknapte waarvoor onze zéér welgemeende dank aan mevrouw Caroline. Ook bijna onzichtbare muggenbeten werden liefdevol opgespoord.   Pechvogel Stijn werd “op de voet” door haar gevolgd want hij had zich toch wat verzwikt op zijn 21 kilometer.  De aangeduide groepskleuren moesten aan de afwas, anderen gingen gebitpoetsen en nog anderen hielden echt van de morgenstond en de dauw en misschien toch ook van het eventjes alleen zijn.

Ralph was toch behoorlijk onder de indruk van onze glansprestatie gisteren, Admar was er zelfs een beetje zijn gamen door vergeten en Lieke beloonde hen pedagogisch verantwoord met enkele uurtjes vrij buitenspelen: juffen vlochten kunstige vlechten, lakten nagels, we bliezen prachtige zeepbellen, keuvelden, sportten, rolden in buizen, sportten met de leerkrachten, lazen strips en speelden uitvergrote én normale gezelschapsspelen. Ontspanning na de inspanning van gisteren!

Het kamplied lonkte maar het middagmaal nog meer: courgettesoep met kokosmelk en een héérlijke vis-want-zonder-graten. Er wordt op bosklas, ook door der meest kieskeurigen zeer gavarieerd gegeten.  Na een vrijblijvende platte rust was er geld te verdienen want Fix it Felix wou zijn vrienden vrijkopen,  als daar maar geen schandaal van komt...  Wij dus bit-coins gaan verdienen met hoepellopen, schoenenpetanque, parachutewapperen, blikgooien, muurcrashen, prikmikado en piratenparcours. Het vieruurkarretje rolde het  hellend vlak af met een heerlijke pannenkoek waarna meneer Chlarie 3 (oude?) vrijwilligers en mevrouw Caroline met warme woorden en een cadeau bedankte en wij met een spontaan en zeer gemeend applaus.

Daarna de groepsfoto en - voor de dappersten- een heus waterballonnengevecht om te controleren of onze gloednieuwe T-shirts wel kleurvast zijn.

Vrijwilligers zetten tafel en stoelen buiten om niets van de zomeravond te missen maar ook omdat meester Dieter en meester Walter de eetzaal tot fuifzaal aan het verbouwen waren...

Het laatste avondmaal bracht pizza en de gesprekken gingen over wie met wie wou dansen.

Met zijn feestelijke hemd en zijn koptelefoon zag meester Dieter er niet alleen als een gediplomeerde DJ uit, hij wàs het gewoon want hij kende onze favoriete muziek en we waren niet van de dansvloer weg te slaan. Tof ook dat de leerkrachten mooi gekleed meedansten en onze Axelle in de polonaise meezwierden. Ze zijn in Merelbeke toch een beetje anders dan op school... Helaas, ook aan letterlijk mooie liedjes komt een eind en dat was zo rond 10 uur.

Slaapwel en tot morgen



Dag 4: Quiz

De laatste morgen – toch steeds wat speciaals – de zorgelozen slapen als een marmot door het ochtendgloren terwijl anderen al voor het weksignaal hun hoeslaken en slaapzak aan het oprollen zijn.

Na het ontbijt: écht valiezentijd: hoe krijg ik dat daar in godsnaam allemaal weer in want een bobbelige linnenzak heeft volgens ons 10 keer méér volume dan een frisgestreken en geplooide stapel textiel. Maar we kregen hulp waar nodig en merkten bovendien dat ook juffen en meesters sterk verschillen qua inpak-efficiëntie…  Er werd geduwd en gepropt, een knie op gezet, de ritsen zipten kreunend dicht en dan moest er natuurlijk nog een natte handdoek of een eenzame pantoffel bij. Nooit vanzijnleven vaker de vraag gehoord “van wie is dit???”  Mooi ook: de woordeloze taakverdeling onder onze leerkrachten: de mannen vulden en versleepten reusachtige kartonnen dozen en palletten, meester Guido laadde zijn blauwe camionette vol met thuis- fornuizen en ovens en paëllapannen en thermoskannen en de juffen hielden de nerveuzen onder hun vleugels en antwoordden rustig op de 100 e vraag : “wanneer komt de bus?” Wie zei ook weer dat er nu geen man-vrouw rolpatronen meer zijn?

We hadden nog een voormiddagquiz met gekke foto’s van leerkrachten, een geblinddoekte proeftest, muziekvragen en dierengeluiden waar we per kleur zowat gelijk scoorden en dan ons laatste middagmaal, zoals de traditie het wil: spaghetti. Rode borden en rode kinnen afwassen, nog even naar ’t toilet en dan écht buiten op de bus wachten en op papa en mama en op een welverdiend (rustig) thuisweekend.

’t Waren héérlijke dagen, dankjewel allemaal!





Dank je juf Martine voor je mooie verslagje!