Normaal moesten onze kersverse kampleiders dat vertellen
maar meester Wannes was zijn papieren kwijt en juffrouw Hilde haar bril…
Ons kamplied “stand back” weergalmde en beneden stond
meester Frederick zijn heupen te pijnigen door hip en expressief te dansen.
Toen: het bosspel want ’t zijn tenslotte BOSklassen hé. Dus wij in karavaan naar ’t bos voor een niet
uit te leggen spel van leventjes, kampen, kwartetten, pakkers en blad steen
schaar. In ieder geval was het thema Safety First want op de kaartjes toonden
veiligheidsschoenen en -brillen,
breekmessen, gevaarsdriehoeken en helmen. Er was ook een juf die er mét helm en
camouflerende veiligheidsbril jonger uitzag dan zonder. We waren nog geen kwartier aan het boslopen
of we kregen daar een vlaag in onze nek en op onze (gelukkig geplastificeerde)
kaartjes. ’ t Was niet normaal. Courageus
en drijfnat liepen de meesten door: tot ze gleden, vielen, slipten en
struikelden terwijl een serieuze fractie het na een tijd toch echt niet meer
zag zitten en in de boshut aan het staken sloegen. De cipiers, het openbaar vervoer en Zaventem
moest het ons maar niet voordoen. Sommigen vonden het dus onmenselijke
arbeidsomstandigheden.
De meesters kregen het tenslotte ook door en een natte kudde
vertrok gedwee richting kamphuis. Hierbij willen we ons bij voorbaat
verontschuldigen voor hoe onze bagage eruit zal zien: zoveel modder hebben we nog
nooit gezien tenzij aan het Ijzerfront.
De douches waren heerlijk (vuil), de meisjes maakten zich
zorgvuldig en langdurig op voor de avondfuif en anderen mochten een film
bekijken. Die was zo oud dat niemand van ons hem kende maar gedateerd was hij
niet want hij speelde ten tijde van de Amerikaanse Burgeroorlog. Hij ging
bovendien over een vreemde cultuur leren kennen en waarderen. Dus toch ook wel érg eigentijds. De koks
hadden dit keer iets exotisch… meester Guido’s reuzenpan lag vol heerlijke
paëlla met véél scampi’s en kip. De niet-durvers hadden echt wel ongelijk want
de proevers vroegen om nog méér. Terecht werden onze 3 keukenchefs symbolisch
in de bloemetjes gezet door een zéér langdurig applaus voor hun culinaire
4-daagse.
De afwassers ontsnapten niet aan hun plicht maar volgden
toch ook met een half oog het volgende stuk van de film vooral toen de ex-luitenant
op een Indiaanse schoonheid verliefd werd. Juf Vicky volgde zelfs met beide
ogen.. Toch zaten enkele mooi uitgedoste
meisjes af en toe tersluiks naar hun eigen favoriet te lonken. Tijd dus om te
fuiven.
Meester Niels kénde onze muziek.
De ambiance drupte aan de binnenkant en de regen aan de buitenkant van de ramen. Meester Tim kwam met kleine René op bezoek,
de juffen in het lang, de meesters met een mooi wit hemd, meester André had
zelfs zijn sandalen gepoetst, meester Frederick van de pijn stilletjes op zijn
stoel, meester Bernard wat weemoedig afscheid nemend van “zijn” bosklassen.
En de koks die sleurden en rolden en tilden wel 5 grote en
blinkende keukenmachines de kampoort door en de grote camionette in. Zo rond 10
uur vond de kampleiding het welletjes en moesten we, dik tegen onze zin, toch
naar boven.
Al snel bleek dat iedereen toch wel moe was, iedereen viel als een blok in slaap. Stilletjes dromend van een mooie laatste dag om deze bosklassen af te sluiten. Morgen probeert juf Martine nog een laatste vervolg aan deze prachtige verslaggeving te breien tijdens onze busrit terug naar Ravelijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten