Binnen de 2 minuten

De nacht bracht geluiden van gutsende regen, jankende katten en (zacht) gesnurk. Na de ochtendfile aan de douches en het vriendinnelijk gevlecht van elkaars haar mochten we ontbijten, zelfs diegenen die stoeften “dat ze thuis nooit ontbeten”. 

Juf Caroline was een even goede verpleegster als secretaresse en diende stipt de medicatie toe voor of na of tijdens de maaltijd indien nodig. Bovendien kwam er al eens een extra blaar, schaafwond of blauwe plek bij of was een placebo-knuffel aangewezen.

Toch wéér een klein beetje geluk met het weer:  de meesters-klaarzetters waren kletsnat maar wij konden redelijk droog aan ons binnen-de-twee-minuten-spel beginnen.  En daar zaten duidelijk mannelijke breinen en handen achter: het héle domein vol gigantische constructies van palen, dozen, paletten, panelen, katapulten, platen, ladders, tapijten en kruiwagens.  We vlogen per koppel van het ene originele spel naar het andere en moesten zoveel mogelijk binnen de gechronometreerde 2 minuten doen.

U raadt nooit wat je allemaal met ping-pong-balletjes kan doen: schieten, opvangen, blazen, kontschudden, vérspuwen, rollen, gooien én pingpongen… Tennisballen kunnen dan weer gelanceerd worden, op een oosters tapijt vliegen of in olifantslurven veranderen.

David en Clint haalden de hoogste score voor hun blauwe ploeg en samen met het winnend koppel van de andere kleuren mochten ze aan het tornooi beginnen: starten dus met 6 ploegen en per proef één kleur afvallend.  Eervolle vermelding toch voor het enige meisjesteam: Lovely en Louise!

Het begon wéér te motregenen maar dat werd door het enthousiasme nauwelijks opgemerkt toen we ridderlijk ringstaken (bij gebrek aan paarden vanuit kruiwagens), hoogsprongen met een (Duitse?) punthelm, onze pijngrens tartten met piercing-wasknijpers en zeer geconcentreerd en vliegensvlug stokken opvingen. De échte finale werd bokaal-gooien tussen groen en oranje, nipt voor oranje gewonnen door Davy en Anthony.  De medailles werden plechtig door bloemenmeisje Vicky overhandigd want meester Bernard zocht een “jonge en aantrekkelijke dame ” dus 50 plussers kwamen niet in aanmerking…

Ondanks de kille vochtigheid waren er alweer véél vrijwilligers om al die constructies af te breken, los te vijzen en op te bergen.  Als dat geen kampsfeer is… ook Céline was er steeds als de kippen bij om van alles op te dweilen of voor te bereiden. Ze kende juf Carolines “materiaalkot” als haar broekzak.

De pot schafte courgettesoep met kokosmelk, héérlijk stevig na zo’n koude morgen, gevold door echte kampkost: worst met appelmoes en gebakken patatjes.  Meester Guido had een wokpan ter grootte van een tractorband meegesleurd… Meester Niels kondigde nog een kampklassieker aan: de PLATTE rust